دکتر حسین گودرزی پور

«طه حسين» اديب و نويسند معروف مصری معاصر در كتاب «علی و بنوه» داستان مردي را نقل مي‌كند كه در جريان جنگ جمل دچار ترديد می شود، با خود می‌گويد چطور ممكن است شخصيت‌هایی از طراز طلحه و زبير بر خطا باشند؟! درددل خود را با خود علی(ع) در ميان می‌گذارد و از خود علی(ع) می پرسد كه مگر ممكن است چنين شخصيتهای عظيم باسابقه‌ای بر خطا روند؟ امام علی(ع) اینگونه به او پاسخ می دهد:

امام علی(علیه السلام):«اِنّكَ لَمَلْبُوسٌ عليك، اِنَّ الحَقَ وَ‌ الباطِلَ لا يُعْرَفانِ بِاَقْدارِ الرِّجالِ، اَعْرِفِ الْحَقَّ لَعَرِفَ اَهْلَهُ، وَ‌ اَعْرَفِ الباطِلَ تَعْرِفْ اَهْلَهُ»

سيري در نهج‌البلاغه، استاد شهيد مرتضي مطهري، ص 18

تو سخت در اشتباهي، تو كار واژگونه كرده‌ای تو به جای اينكه حق و باطل را مقياس عظمت و حقارت شخصيتها قرار دهی، عظمت‌ها و حقارتها را كه قبلاً با پندار خود فرض كرده‌ای، مقياس حق و باطل قرار داده‌ای، تو می‌خواهی حق را با مقياس افراد بشناسی! بر عكس رفتار كن! اول خود حق را بشناس آن وقت اهل حق را خواهی شناخت، خود باطل را بشناس آن وقت اهل باطل را خواهی شناخت.

«طه حسين» پس از نقل جمله‌های بالا می‌گويد: «من پس از وحی و سخن خدا، جوابی پرجلال‌تر و شيواتر از اين جواب نديده و نمی‌شناسم».